فیبروم رحم
فیبروم رحم
Blog Article
فیبروم های رحمی رشد شایع رحم هستند. آنها اغلب در طول سالهایی که معمولاً قادر به بارداری و زایمان هستید ظاهر می شوند. فیبروم های رحم سرطان نیستند و تقریباً هرگز به سرطان تبدیل نمی شوند. آنها با خطر بالاتر سایر انواع سرطان در رحم نیز مرتبط نیستند. آنها همچنین لیومیوم (lie-o-my-O-muhs) یا میوم نامیده می شوند.
فیبروم ها از نظر تعداد و اندازه متفاوت هستند. شما می توانید یک فیبروم منفرد یا بیش از یک فیبروم داشته باشید. برخی از این ضایعات آنقدر کوچک هستند که با چشم نمی توان آنها را دید. برخی دیگر می توانند به اندازه گریپ فروت یا بزرگتر رشد کنند. فیبرومی که خیلی بزرگ می شود می تواند داخل و خارج رحم را مخدوش کند. در موارد شدید، برخی از فیبروم ها به اندازه ای بزرگ می شوند که لگن یا ناحیه معده را پر کنند. آنها می توانند باردار به نظر برسند.
بسیاری از افراد در طول زندگی خود فیبروم رحم دارند. اما ممکن است ندانید که آنها را دارید، زیرا آنها اغلب بدون علامت هستند. متخصص مراقبت های بهداشتی شما ممکن است اتفاقی فیبروم ها را در طول معاینه لگن یا سونوگرافی بارداری پیدا کند.
علائم
بسیاری از افرادی که فیبروم رحم دارند هیچ علامتی ندارند. در افرادی که این کار را انجام می دهند، علائم می تواند تحت تاثیر محل، اندازه و تعداد فیبروم ها باشد.
شایع ترین علائم فیبروم رحمی عبارتند از:
- خونریزی شدید قاعدگی یا دوره های دردناک.
- دوره های طولانی تر یا مکرر.
- فشار یا درد لگن.
- تکرر ادرار یا مشکل در دفع ادرار.
- ناحیه شکم در حال رشد
- یبوست.
- درد در ناحیه معده یا کمر، یا درد در حین رابطه جنسی.
به ندرت، یک فیبروم می تواند باعث درد ناگهانی و جدی شود، زمانی که خون خود را از دست می دهد و شروع به مرگ می کند.
اغلب، فیبروم ها بر اساس محل قرار گرفتنشان گروه بندی می شوند. فیبروم های داخل دیواره در دیواره عضلانی رحم رشد می کنند. فیبروم های زیر مخاطی به داخل حفره رحم برآمده می شوند. فیبروم های ساب سروزال در قسمت بیرونی رحم تشکیل می شوند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر دارید به پزشک مراجعه کنید:
- درد لگنی که از بین نمی رود.
- قاعدگی های سنگین یا دردناک که کاری را که می توانید انجام دهید محدود می کند.
- لکه بینی یا خونریزی بین پریودها.
- مشکل در تخلیه مثانه
- خستگی و ضعف مداوم، که می تواند از علائم کم خونی باشد، یعنی سطح پایین گلبول های قرمز خون.
اگر خونریزی شدید از واژن یا درد شدید لگنی دارید که سریع شروع می شود فوراً مراقبت های پزشکی را دریافت کنید..
علل
علت دقیق فیبروم رحم مشخص نیست. اما این عوامل ممکن است نقش داشته باشند:
- تغییرات ژن بسیاری از فیبروم ها حاوی تغییراتی در ژن هایی هستند که با سلول های عضلانی معمولی رحم متفاوت است.
- هورمون ها دو هورمون به نام‌های استروژن و پروژسترون باعث می‌شوند که بافت‌های خطوط داخل رحم در هر سیکل قاعدگی ضخیم شوند تا برای بارداری آماده شوند. به نظر می رسد این هورمون ها به رشد فیبروم ها نیز کمک می کنند.
فیبروم ها حاوی سلول های بیشتری هستند که استروژن و پروژسترون به آنها متصل می شوند تا سلول های عضلانی معمولی رحم. فیبروم ها پس از یائسگی به دلیل کاهش سطح هورمون ها، تمایل به کوچک شدن دارند. - سایر عوامل رشد موادی که به بدن در حفظ بافت ها کمک می کنند، مانند فاکتور رشد شبه انسولین، ممکن است بر رشد فیبروم تأثیر بگذارد.
- ماتریکس خارج سلولی (ECM). این ماده باعث می شود که سلول ها مانند ملات بین آجرها به هم بچسبند. ECM در فیبروم ها افزایش یافته و آنها را فیبری می کند. ECM همچنین فاکتورهای رشد را ذخیره می کند و باعث تغییرات بیولوژیکی در خود سلول ها می شود.
پزشکان معتقدند که فیبروم رحم ممکن است از یک سلول بنیادی در بافت عضلانی صاف رحم ایجاد شود. یک سلول واحد بارها و بارها تقسیم می شود. با گذشت زمان به توده ای سفت و لاستیکی متمایز از بافت مجاور تبدیل می شود.
الگوهای رشد فیبروم های رحمی متفاوت است. آنها ممکن است به آرامی یا سریع رشد کنند. یا ممکن است به همان اندازه بمانند. برخی از فیبروم ها از طریق جهش رشد می روند و برخی به خودی خود کوچک می شوند.
فیبروم هایی که در دوران بارداری تشکیل می شوند، می توانند پس از بارداری کوچک شوند یا از بین بروند، زیرا رحم به اندازه معمول خود باز می گردد.
عوامل خطر
عوامل خطر کمی برای فیبروم رحم شناخته شده است، به جز اینکه فردی در سن باروری است. این موارد عبارتند از:
- نژاد. همه افراد در سنین باروری که دختر به دنیا آمده اند ممکن است به فیبروم مبتلا شوند. اما سیاهپوستان بیشتر از سایر گروه‌های نژادی فیبروم دارند. سیاه پوستان در سنین پایین تری نسبت به سفیدپوستان فیبروم دارند. آنها همچنین به احتمال زیاد فیبروم های بیشتر یا بزرگتر همراه با علائم بدتر نسبت به افراد سفیدپوست دارند.
- سابقه خانوادگی. اگر مادر یا خواهر شما فیبروم داشته باشد، شما در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن هستید.
- عوامل دیگر. شروع قاعدگی قبل از 10 سالگی؛ چاقی؛ کمبود ویتامین D؛ داشتن رژیم غذایی با گوشت قرمز بیشتر و سبزیجات سبز، میوه و لبنیات کمتر. و نوشیدن الکل، از جمله آبجو، خطر ابتلا به فیبروم را افزایش می دهد.
عوارض
فیبروم های رحمی اغلب خطرناک نیستند. اما آنها می توانند باعث درد شوند و ممکن است منجر به عوارض شوند. اینها شامل افت گلبول های قرمز خون به نام کم خونی است. این وضعیت می تواند باعث خستگی ناشی از از دست دادن خون شدید شود. اگر در طول دوره قاعدگی خونریزی شدیدی داشته باشید، ممکن است پزشک به شما بگوید که مکمل آهن مصرف کنید تا از کم خونی پیشگیری کنید یا به آن کمک کنید. گاهی اوقات، فرد مبتلا به کم خونی به دلیل از دست دادن خون، نیاز به دریافت خون از اهداکننده دارد که به آن انتقال خون می‌گویند.
بارداری و فیبروم
اغلب، فیبروم ها در باردار شدن تداخلی ندارند. اما برخی از فیبروم ها - به ویژه نوع زیر مخاطی - می توانند باعث ناباروری یا از دست دادن بارداری شوند.
فیبروم همچنین ممکن است خطر برخی از عوارض بارداری را افزایش دهد. این موارد عبارتند از:
- جداشدگی جفت، زمانی که اندامی که اکسیژن و مواد مغذی را به جنین می رساند، به نام جفت، از دیواره داخلی رحم جدا می شود.
- محدودیت رشد جنین، زمانی که نوزاد متولد نشده آنطور که انتظار می رود رشد نمی کند.
- زایمان زودرس، زمانی که نوزاد خیلی زود به دنیا می آید، قبل از هفته سی و هفتم بارداری.
پیشگیری
محققان به بررسی علل تومورهای فیبروئید ادامه می دهند. با این حال، تحقیقات بیشتری در مورد چگونگی پیشگیری از آنها مورد نیاز است. ممکن است پیشگیری از فیبروم رحم امکان پذیر نباشد. اما تنها درصد کمی از این تومورها نیاز به درمان دارند.
ممکن است بتوانید خطر فیبروم خود را با تغییر شیوه زندگی سالم کاهش دهید. سعی کنید وزن مناسبی داشته باشید. ورزش منظم داشته باشید. و از یک رژیم غذایی متعادل با مقدار زیادی میوه و سبزیجات استفاده کنید.
برخی تحقیقات نشان می‌دهد که قرص‌های ضدبارداری یا داروهای ضد بارداری طولانی‌اثر فقط پروژسترون ممکن است خطر فیبروم را کاهش دهند. اما استفاده از قرص های ضد بارداری قبل از سن 16 سالگی ممکن است با خطر بیشتری مرتبط باشد.
Report this page